Szarówka w marcu albo Lola w ogrodzie

Szarówka, bo materiał to szara wełenka.  Poza tym ciągle mało słońca i światła, więc sukienka razem z Lolą musiała wystąpić  na sesji w ogródku.  Przy tej wełnie ze zdumieniem odkryłam, że istnieją materiały, które się nie strzępią znacząc całe mieszkanie i okolicę nitkami.  Kolejne odkrycie - wełna się nie strzępi, wełna pyli :)
Z dużą dozą nieśmiałości zabrałam się za szycie sukienki (notabene trzeciej w życiu) - retro Butterick '56 model B5813A. Pomna doświadczenia z gorsetem tym razem wybrałam mniejszy rozmiar. Decyzja okazała się trafiona.

Stracha miałam, bo nigdy wcześniej nie wszywałam rękawów, kołnierzyka ani krytego zamka. Takie nagromadzenie nowości co prawa snu z powiek mi nie spędziło (w najgorszym wypadku schrzanię 2 metry materiału za 5E), jedynie czasu i własnego wyobrażenia o dziele skończonym byłoby mi szkoda.

Kołnierzyk podniósł mi ciśnienie, bo w oryginalnej instrukcji o jego wszyciu było niewiele. Wspomagając się książkami, instrukcjami  i wujkiem google (czasem mam wrażenie, że więcej kombinuję jak uszyć niż szyję) jakoś go przyśrubowałam do reszty. Pewnie mało profesjonalnie, ale szczerze mówiąc jak na pierwsze podejście jestem z siebie zadowolona. Myślałam, że będzie dużo gorzej.  Na pewno użyta flizelina okazała się zbyt sztywna i odszycie oraz kołnierzyk nie układa się przez zbyt dobrze. Sterczą z lekka.
Trudności miałam też z rękawami, których ciągle było więcej niż dziury do wszycia. Ale tu dosyć szybko wyszło mi, że ów nadmiar trzeba sobie przymarszczyć. Marszczeń nie znoszę serdecznie.  I nawet po wszyciu mam wrażenie, że powinno to wyglądać inaczej, tylko nie bardzo wiem jak, a tym bardziej jak to poprawić. Może następną razą się doszkolę bardziej.
Wszywania zamków też nie lubię, więc bardzo się ucieszyłam widząc w oryginale zamiast zamka "klapkę-schowek" na haftki. Radość była krótka, bo uzmysłowiłam sobie, że wstając rano, bladym świtem o szóstej nie będę szczęśliwa zapinając mozolnie te wszystkie złomowe maleństwa. I tak oto XXI wiek wygrał bitwę o zamek. Zamek kryty. A raczej nieśmiało wyzierający. W trakcie szycia odkryłam, że mam tylko stopkę do normalnych zamków. Jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma. Jakoś poszło. I powtórzę się - jak na pierwszy raz - ujdzie. Następnym razem będzie lepiej.
Tu instrukcja do tego historycznego zapięcia, jakby ktoś był zainteresowany i koniecznie chciał sobie utrudnić życie przy ubieraniu :)

Celowo, rozmyślnie i z premedytacją zrezygnowałam z podszewki. Kołnierz, rękawy, kryty zamek + męka z podszewką to już by było za wiele na jeden raz. Jak mi się będzie elektryzować czy wypychać to założę halkę.
A teraz proszę Państwa, moja szarówka w całej okazałości.

Wierzcie na słowo, że tuż przed sesją sukienkę prasowałam. Myślę, że szarpanina z Lolą powoduje, że ciuchy wyglądają jak psu z gardła wyciągnięte. Muszę naprawić generator pary widać.

Wiem... czerwony będzie pasował lepiej.

Nietypowe zakładki na rękawie... Znowu pewnie jakiś emerytowany gall anonim zarzuci, że się chwalę wykończeniówką ;)

Wykrój określony jako przeciętnie trudny,  czyli Butterickowy test trudności zaliczyłam (chyba??),
Z efektu wbrew pewnym niedomaganiom jestem zadowolona i nie boję się tego powiedzieć.