From Holland with love - magic car czyli wielkanocna retrospekcja

Jak to przed świętami - zamieszanie. Jedni już wyjechali, inni się pakują, jeszcze inni myślą czy wyjechać... Próbuję zapanować nad tym chaosem zanim sama wyjadę. Idę do jednego z pokoi po klucz od samochodu. Przygotowuję sobie odpowiednie expose spodziewając się dyskusji, tłumaczeń czy kłótni. Ku mojemu zdumieniu klucz oddają mi natychmiast i bez żadnego marudzenia. Trochę mnie to dziwi, ale myślę sobie, że to pewnie na okoliczność ich stanu wskazującego (jest godzina 10).  Przez podwórko idę do siebie i... dociera do mnie.  Klucz do samochodu mam. TYLKO SAMOCHODU NIE MA!!!  Kręcę się po podwórku, obiegam budynek dookoła, skłonna jestem nawet pod kamienie zaglądać, choć wiem, że to nie zmieni faktu, że samochodu na podwórku po prostu nie ma. Wracam do debili i pytam:
- Daliście mi kluczyki od samochodu, ale gdzie jest samochód?
- A my nie wiemy.
- W poniedziałek jechaliście do sklepu i co się potem stało z samochodem?
- A my nie wiemy. Ostatni raz w piątek do pracy nim jechalim.
Wiem, że kłamią, ale jeszcze nie wiem jak to udowodnić.  Dzwonię do szefa  i mówię, że samochód wcięło. Potem przez godzinę wydzwaniam, wypytuję, przeprowadzam prywatne śledztwo próbując dojść kto i kiedy ostatni raz jechał samochodem. Jak nic wychodzi, że Mati z jakimś pasażerem ruszył autem do sklepu. Coffee Shopu niechybnie. A potem ślad po nim zaginął. Po samochodzie. Mati niestety jest.
- Wiem, że jechałeś w poniedziałek z kimś do sklepu, więc gdzie jest teraz samochód?
- A skąd mam wiedzieć? Przecież my pijemy.
No tak, ten argument jest niezaprzeczalny. Macham ręką i czekam na szefa.  Próby wydobycia przez bossa informacji, co się wydarzyło w poniedziałek wieczorem i gdzie jest samochód również palą na panewce. W końcu wiedząc, że sami sobie nie poradzimy dzwonimy po policję. Po kilkunastu minutach przyjeżdżają i rozpoczynają dochodzenie. Zeznania orłów są stanowcze - samochodu nie widzieli od piątku, do sklepu samochód pojechał sam, a oni są biedni, nieszczęśliwi i wszyscy (szczególnie ja) czepiają się niewinnych.
- A panowie coś dzisiaj pili? Wino, wódkę, piwo? - pyta policjant.
Tłumaczę pytanie.
- Nooo.. wódkę
- A ile? - docieka policjant
- Dffaa litry - odpowiada ADHD
- Ile???? - pytam (jest godzina 12).
- Dfffaa litry - powtarza. Tłumaczę policjantowi i widzę jak oczy zaraz wyjdą mu z orbit.
- Aleee na dffuuch - bełkocze ADHD.
 W sumie trudno się im dziwić. Takie stresy i taka odpowiedzialność...
- Gdzie jest samochód - dopytuje policjant?
- Nie wiem. Może na autostradzie? - odpowiada Mati
- My nie jechaliśmy do żadnego coffee shopu. Co mi pani opowiada. Możemy tam jechać. Niech powiedzą czy tam byłem czy nie. Mnie każdy pozna przez moją fryzurę. Fakt, ADHD ma charakterystyczny fryz - skrzyżowanie dywanika z fryzurą na polskiego szlachcica.
- A my nie mówiliśmy nic o coffee shopie - rzucam radośnie widząc, że panowie zaczynają się gubić - Tylko o sklepie - dodaję tłumacząc zaraz policjantom naszą rozmowę.

W końcu nawet policjanci nie wytrzymują i stwierdzają, że skoro nie chcą powiedzieć, gdzie jest samochód to zabierają ich na komisariat. Mati się łamie i tak oto płynie historia jak to pojechali do coffee shopu, zabrakło im benzyny, więc zostawili samochód na poboczu i poszli na stację benzynową, a jak wrócili to samochodu już nie było. Zniknął. Magic car. Jak u Copperfielda.
Przy pomocy policji ustalamy, że auto stoi na parkingu odholowane.
Przez kolejne godziny załatwiamy formalności. Auto jest bez benzyny, z rozładowanym akumulatorem, a mnie czeka zadanie przyprowadzenia go "do domu".  Przyjeżdżam tym klamotem zmęczona tak, jakbym rowy przez tydzień kopała. Mam ochotę zabić tych debili. Po powrocie zastajemy panów w dużo lepszych (na pewno lepszych niż nasze) nastrojach, bo w końcu nic się nie stało przecież. Samochód się znalazł.
Ich dobry nastrój wspomaga kolejna butelka wódki na stole. Mam ochotę ich roztrzaskać o ścianę, bo samo wywalenie z roboty i hotelu wydaje mi się mało satysfakcjonujące. Opatrzność okazuję się dla mnie łaskawa.
W ferworze dyskusji, któryś z pijaczków podsuwa mi komórkę pod nos i komenderuje:
- Mów!
Biorę telefon i słyszę, że po drugiej stronie  ktoś  turecko-angielskim pyta o nasz adres. Podaję adres i słyszę:
- You speak iingliszzz verrrry well. You can tell Yorrr frrriends if they have morrre colleagues I can give them job tuuu...
Piorun we mnie uderza, ale grzecznie przedstawiam się, podaję firmę i informuję, że to nie są moi koledzy tylko pracownicy, których właśnie wyrzucam z pracy i hotelu. A tak w ogóle to są kompletnie pijani. Po chwili milczenia słyszę w słuchawce.
- Uuuups... I didn't know. Thanks.

– No i co ty zrobiłaś – bełkocze Mati, świadom użytego słowa “drunk”

– Właśnie wystawiłam wam referencje...

I smacznego jajka!