From Holland with love - polski wrestling

Ponieważ historia mag-icznego samochodu wywoła komentarze pt. "zdzielić ich butelką albo nawet stołem" przypomniała mi się inna, jeszcze bardziej krwawa historia.
Otóż razu pewnego robiąc rutynowy obchód hotelu usłyszałam dziwne hałasy. A że dochodziły one z pokoju, którego okno było usadowione na korytarzu toteż nawet nie wchodząc do środka mogłam zobaczyć co się dzieje. Moim oczom ukazał się obraz dwóch mieszkańców tegoż pokoju uprawiających zaawansowany wrestling objawiający się tym, że jeden zawodnik skakał po drugim od czasu do czasu kopiąc go w różne części ciała. Krew bryzgała po ścianach.
Szybko rozważyłam ewentualne działania.
1 - zwrot na pięcie, udawanie że nie widziałam, nie słyszałam i ja tu tylko sprzątam, a oni niech się pozabijają...
2 - interweniować znaczy się zrobić coś.
Przy opcji pierwszej  wizja wywożenia trupa/trupów wydała mi się  problemotwórcza.  Pozostała więc wersja druga. Na osobiste rozdzielanie elementu ochoty nie miałam.  Zadzwoniłam zatem na magiczny numer 112. Panowie policjanci przyjechali ze sporym poślizgiem. Czemu nawet nie bardzo się dziwię, bo komu by się chciało pięknym, ciepłym wieczorem ruszać na odsiecz dwóm polskim pijaczkom. Jak już przyjechali towarzystwo rozdzielili.
Tu nastąpi mała dygresja. Otóż jeden z owych policjantów był najprzystojniejszym facetem jakiego w życiu widziałam. Twór perfekcyjny, idealny, doskonały. Włosy, budowa, wzrost, wygląd, oczy, ręce, skóra.... eeeeeeeeeh...  Mój mózg wykonał słyszalne wręcz "traaaaaaaaaaaaaaask" i SIĘ WYŁĄCZYŁ. Na zadawane mi pytania odpowiadałam wdzięcznie i inteligentnie "eeeeeeeeeee" z miną człowieka po lobotomii.  Stanem kompletnego zidiocenia nie dane jednak było mi zbyt długo się cieszyć, bo zapaśnik - ten aktywny ( bo drugi leżał na podłodze absorbując całą uwagę Apolla w mundurze) jednej z policjantek kazał się zamknąć, bo ją zastrzeli. I tu mili i sympatyczni policjanci przestali być mili i sympatyczni. Kolesia rąbneli na łóżko, łapki mu wykręcili mało delikatnie nie bacząc na jego protesty i jęki, a potem skuli. Jak na filmie. A że nie miał ochoty powiedzieć, gdzie tą broń ma zrobili kipisz w pokoju tudzież w jego samochodzie. Bohater tego odcinka oczywiście broni żadnej nie miał, tak sobie rzucił po pijaku nie wiedząc, że w kwestii broni policjanci humoru nie przejawiają.  Na tą okoliczność pojawiły się też  posiłki i chyba wtedy w hotelu gościłam całą miejską  policję, łącznie z komendantem! Element został zabrany na komisariat, ale niestety jak szybko został zabrany tak szybko, znaczy się następnego dnia został wypuszczony, a ja rozważałam prośbę o przydzielenie mi ochrony osobistej. Z wizją przystojnego młodziana w mundurze nie odstępującego mnie ani na krok. Eeeeeh.... Pomysł zarzuciłam, bo znając swoje szczęście przydzieliliby mi jakiegoś satyra.  Panowie z aresztu wrócili pogodzeni, co więcej ofiara przemocy twierdziła, że została pobita przez ruskich, a nie kolegę z pokoju.
Morał z tej historii wyniosłam taki, żeby następnym razem jednak dokonać zwrotu na pięcie i zostawić bydło, żeby się pozabijało.