Walentynki

Nadciągają... Jak tylko kończy się gorączka Świąt Bożego Narodzenie zaczyna się ten obłęd. Najpierw powoli. Jak żółw ociężale. A potem rozpędza się i gna coraz prędzej. A co to, a co to, a co to tak gna? Walentynki Proszę Państwa, Walentynki. W połowie stycznia są już wszędzie. Uróżowione sklepowe wystawy, zroszone serduszkami wiaty i wszelkie banery reklamowe, zalew maskotek, słodkości, pamiątek, gadżetów dla zakochanych, dla wybranych... No i te bomby w radio, prasie, telewizji - kup ukochanej... Nie da się tego przegapić. Zionie zewsząd cukierkowym różem suto okraszonym ckliwymi amorkami i serduszkami. Aż mdli.
W ten dzień jakby wszyscy jakiegoś amoku dostali. Przypomina mi się końcowa scena z "Pachnidła", gdzie ludzie ulegają zbiorowej manipulacji - dają się uwieść zapachowi "miłości". Oczywiście takich ekscesów na ulicach nie dojrzycie, ale inne objawy tego masowego szaleństwa łatwo zaobserwować. Obściskujące się, które na co dzień tak wylewnie uczuć nie manifestują, w kawiarniach i restauracjach stada facetów, którzy nagle postanowili udowodnić swym kobietom, że pałąją do nich płomiennym afektem. W każdym kiosku,sklepie, ba poczcie nawet kłębią się tandetne kartki walentynkowe. W telewizji ckliwe produkcje only for lovers, a w radio same piosenki omiłości.
Święt ku chwale miłości. Godne to i chwalebne, tylko... No właśnie.. Pomijam kicz i tandetę tego święta. Pomijam komerycjność. Gdyby się dało pominęłabym nawet nachalność tej celebry, ale jest coś oczym nikt w tym szaleństwie nie pomyślał. A co z niekochanymi? Co z kundlami społeczeństwo, które nie dostaną żadnej kartki od  Walniętej bądź Walniętego? Co z samotnymi, opuszczonymi, zdradzonymi, zranionymi?
No tak... Gdzieś... Kiedyś... Jest dzień singla. Cichy i niezauważalny, bo nas przecież nie ma. Niby to coraz modniejsze być singlem. Niby tonic złego. Starych panien nikt już raczej palcami nie wytyka, a jednak... jesteśmy marginesem. Czymś gorszym, niechcianym, zepchniętym na nieutwardzone pobocze zakłamanego społeczeństwa.
Zakochani mają siebie. Cały czas. A przynajmniej tak powinno być. Czy potrzebują jeszcze święta? Gdy kogoś kocham codziennie to celebruję. Choć czasem bywa to trudne, choć czasem nie jest to miłość posypana cukrem pudrem. Choć czasem wyrywa z bólu flaki. Nie muszę czekać na jeden dzień w roku by wiedzieć, że ktoś jest dla mnie ważny. Jest ważny. Cały czas. Bez szumnych manifestacji. Bez deklaracji. Noszę to w sobie.
Tak wiem, samotność jest mało komercyjna. Chyba, że epatuje bólem. Tragicznym i ostateczny. Ale i wtedy sprzedaje się słabiej.

Czy ja jestem przeciw walentynkom? Nie wiem. Jestem za obłędem w granicach normy. Jestem przeciw komercyjnej manipulacji, pustce i tandecie. Przeciw uczuciom na pokaz. Nie jestem przeciw zakochanym, a tym bardziej przeciwko miłości. O ile miłość jest, o ile miłość jest możliwa...

"Na naszą słabość i biedę
niemotę serc i dusz
na to ze nas nie zabiorą do lepszych gór i mórz
na czarnych myśli tłok
na oczy pełne łez
lekarstwem miłość bywa jeżeli miłość jest jeżeli jest możliwa

na ludzką podłość i małość
na ostry boży chłód
na to że nic się nie stało a miał się zdarzyć cud
na szary mysi strach
bliźniego wrogi gest
lekarstwem miłość bywa jeżeli miłość jest jeżeli jest możliwa

tu kukły ludźmi się bawią tu igra z nami czas
tu wielkie młyny nas trawią i pył zostaje z nas
na to, że z pyłu pył i za początkiem kre
ratunkiem miłość bywa jeżeli miłość jest jeżeli jest możliwa

na krajów nędzę i smutek, na okazałość państw
policję, kłamstwo, nudę, potęgę małych draństw
na nocny serca ból, że człowiek żył jak pies
ratunkiem miłość bywa jeżeli miłość jest
jeżeli miłość jest..."
"Jeżeli miłość jest" Agnieszka Osiecka

W tym roku do walentynkowego zbrzydzenia dołączyła się zawodowo-życiowa frustracja , że to jaką masz prace, to jak cię traktują nie zależy od umiejętności, doświadczenia, wykształcenia tylko od tego jak bardzo suszysz zęby, komu liżesz tyłek względnie komu go wdzięcznie wypinasz.
Ze co? Ze przesadzam? Ze w moim wieku powinnam sobie już  zakodować, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a w co niektórych przypadkach od pozycji leżenia??  Ze stara prawda - powiedz mi kto cie stuka, a powiem ci kim jesteś ciągle jest aktualna?
Pewnie... zaciskam pięści, zaciskam zęby i staram się przetrwać. Paznokcie wbijają mi się w skórę, zęby ścierają od nieustannego szczękościsku... I coraz częściej myślę, ze może po prostu trzeba się dostosować. I chce mi się rzygać. Po prostu, chce mi się  rzygać.
Czasem na pytanie gdzie pracuje odpowiadam - na farmie u Orwella... Nie rozumieją...
Nazywają nas tsunami, traktują gorzej niż czarnuchów. Jak cię ktoś okradnie, uderzy, wykorzysta to możesz gdzieś to zgłosić, zameldować, próbować się poskarżyć. Najgorsza jest ta dyskryminacja w białych rękawiczkach. Z przyklejonym sztucznym uśmiechem, niczym sticker z cena...
I chce mi się rzygać. Po prostu, chce mi się rzygać.