From Holland with love - wizyta u Śmieszków

Post z dedykacją dla Jenny, która wierzy, że potrafię pisać ;)

Zawsze znajdzie się ktoś, kto ma monopol na wiedzę. Zwłaszcza po pijaku. Szklani mędrcy mają to do siebie, że nie widzą niedoskonałości własnego życia, za to doskonale identyfikują, analizują i rozwiązują wszelkie problemy. Cudze problemy. Inteligencja butelkowa. Teraz dopadła mnie rodzina Śmieszków. Wiecie, lubię Kiepskich. Ale na ekranie. Kiedy wiem, że w każdej chwili mogę wyłączyć telewizor. I w dawce max jeden odcinek na rok. Pan Śmieszek po pijaku zawsze znajduje sobie jakąś „ofiarę”, której ukazuje wszelkie jej niedoskonałości. Polaki pijaki, szum pawich piór. Nie wiem czy żona mnie zostawiła, bo zacząłem pić, czy zacząłem pić, bo żona mnie zostawiła. Boże... ilu ich znam...

Tyle razy obiecywałam sobie, że więcej do nich nie pojadę. I teraz też zastanawiam się po cholerę mnie tu przyniosło. Polskości widać mi się kurwa zachciało. No to mam... wieczorną porcję polskości.

- Wiesz co ci powiem? - pan Śmieszek dopada mnie jako dzisiejszą ofiarę. Jeszcze nie wiem co mi powie, ale na pewno nie będzie to nic przyjemnego.

- Bo powinnaś mieć już własną rodzinę. Znajdź sobie w końcu jakiegoś normalnego faceta. I nie szukaj super ciacha. Zwykły, normalny. Uroda to nie wszystko. Ile ty masz lat? No wybacz, że to mówię, ale już najwyższy czas, żebyś miała rodzinę no i dzieci. Dzieci to największy skarb.

Przerwa w monologu na łyk piwa. Głośne bulgotanie przełykanego prosto z butelki chmielowego objawienia.

- Wiesz, jak ja nie znałem jeszcze Hanki to też nie myślałem o zakładaniu rodziny. Poznałem, moją obecną żonę, taka niepozorna dziewucha z plecaczkiem była. Przyszła na pierwszą randkę z piwem w ręku, plecakiem i dżinsach... No gdzie ja bym wtedy pomyślał, że... Gośka, ja ci przecież dobrze życzę. I mówię to dla twojego dobra. Znajdź sobie faceta. I przestań szukać Holendra. Możesz sobie poszukać Polaka... Spójrz na mnie...

Spoglądam. Jestem trzeźwa, więc nie odpowiadam. Nie reaguję. Zaciskam zęby. Zaciskam pięści i wychodzę na papierosa.

Ciepły wieczór. Zapach skoszonej trawy. A może liści. A może ziemi. Opieram się o ścianę i zaciągam papierosem. Jest zbyt późno, żeby wracać do domu, jestem zbyt zmęczona. Będę musiała zatem wrócić do środka i wysłuchiwać kolejnych porcji trutek dopóki pan tego domu nie padnie zmorzony alkoholem.

• Pierdoli, co? - Hanka wychodzi do mnie na fajkę.
• Uhmmm...

Zapalam kolejnego papierosa. Odsłaniam się dymem od własnych myśli. Mam 40 lat. Nie rodziłam. Nie roniłam. Nie usuwałam. Mój ostatni związek tak naprawdę nigdy nie był związkiem. Może i mój szanowny kolega ma rację. Może i powinnam mieć rodzinę. Czemu zatem nie mam? Zapytajcie Pana Śmieszka, on na pewno ma na to odpowiedź. Zwłaszcza dzisiaj.

• Sorry, znowu się najebał. Kratę piwa już wychlał – mówi Anka zapalając papierosa.

Zastanawiam się jak będzie wyglądało jej życie za jakieś 15 lat kiedy będzie w moim wieku. Nie będzie samotną kobietą. Będzie miała rodzinę, dzieci, ale czy będzie szczęśliwa. Może będzie. Pojęcie szczęścia jest bardzo rozciągliwe. Jak guma w majtkach.

• U Felixa w przedszkolu znowu się dojebali, że nie mówi. No i co, że nie mówi. Ma czas. Nie mówi, bo mu się języki mylą.... Pojebani...
• A ile właściwie Felix ma lat?
• Za trzy miesiące będzie miał cztery. On mówi, ale po swojemu – Hanka wypuszcza z płuc rakotwórczą osłonę dymną – A my przecież nawet kupiliśmy mu yorka za 2000 zł. Bo dzieci rozwijają się lepiej ze zwierzętami.

Kusi mnie, żeby powiedzieć, że teraz mały nauczy się szczekać. Skóra, fura i pies za 500 Euro... Ale nie komentuję, bo i tak odebrane to będzie tylko jako zawiść.

• A co właściwie powiedziały przedszkolanki? - pytam, żeby odejść od tematu szczekającego logopedy.
• Nooo... że nie mówi i że trzeba go przebadać. A co on jakiś głupek jest, żeby go badać? Przecież jest normalny to na chuj go badać? Pojebani i tyle. Przyjebali się, bo jesteśmy Polakami...

Myślę sobie, że to chyba pierwszy przypadek w Holandii troski jako objawu dyskryminacji. Nie znam się na dzieciach, ale wydaje mi się, że czterolatek powinien mówić więcej niż: mama, tata, daj, chodź i to nie tata... Ale może się nie znam... Z drugiej strony... gdyby mały miał tak pieprzyć jak jego ojciec... to faktycznie niech lepiej nic nie gada. Taaa... „dzieci to największy skarb” zaraz po yorku za 2000 złotych.

Gaszę papierosa i wracam. Nie zdążyłam zamknąć drzwi i  już słyszę:

• Jesteśmy intieligientnymi ludźmi, prawda? To porozmawiajmy jak intieligientni ludzie – pstryk otwieranego kolejnego Amstela – Wiesz w czym jest twój problem? Wiesz? Powinnaś mówić po holendersku.

Nie przeczę. Powinnam. Ale nie mówię. Do codziennej, całkiem sprawnej egzystencji wystarcza mi angielski.

• Pssyyjechałaś do tego kraju bess sszzaaadnego zaproszenia... -  Śmieszek kontynuuje swój pijacki edukacyjny wątek - i nawet po holendersku nie mówisz..

Nie komentuję... W końcu na Śmieszka czekała z zaproszeniem sama królowa, maserati i czerwone dywany. Na końcu języka mam jednak, że jak szukali mieszkania w necie to musiałam im pomagać, bo mówiący po holendersku Śmieszek nie był w stanie rozpoznać elementarnych słów pisanych jak „slaapkamer” czy „douche”. Intieligientni ludzie nazywają to analfabetyzmem. Gadać byle gadać, to i papugę można nauczyć, ale czytanie i pisanie to już wyższa szkoła. Ale nie komentuję. Dyskusja z pijanym jest jak przekonywanie drzewa, żeby się przesunęło. Na szczęście mistrz językowy w końcu zostaje pokonany procentami. Z lekka się zataczając i bekając przetacza się do sypialni.

• Sorry za to jego pierdolenie.
• Spoko... Pijany...
• Napijesz się? - Hanka pokazuje na butelkę wina.

Kiwam potakująco głową. Wypijamy po kieliszku wina prawie w milczeniu i idziemy spać. Jutro też jest dzień... Jak mawiała Scarlet O'hara.

Następnego dnia budzi mnie opętańczy świergot ptaków. Poranna zmowa wróbli, srok, sikorek czy tam innych skrzydlatych stworzeń. Nie ma sensu z nimi walczyć. Nie zasnę już. Ubieram się po cichu. Nie chcę budzić domowników. Hanka jednak krząta się już po kuchni. Błogosławiony niech będzie łyk pierwszej kawy...

• Wcześnie wstałaś – rzucam.
• Mały w nocy marudził.
• Jak Śmieszek?
• Śpi. Musiałam wczoraj koniak schować, bo by wychlał. Ojcu na urodziny kupiliśmy.

Dlaczego ludzie piją? Dlaczego tacy szczęśliwi ludzie piją? Ma prace, ma dom, wypasiony samochód, którego zazdroszczą mu Holendrzy, szczęśliwą rodzinę, „skarb” czyli dzieci, nawet psa w modnej i ekskluzywnej wersji? To czego brak? To co jest nie tak? Przerost ambicji nad możliwościami czy obciążenie genetyczne? To nie mój problem. Każdy żyje i stacza się tak jak chce, albo potrafi.

Raczymy się właśnie drugą kawą, gdy do pokoju wtacza się, słaniając się lekko pan tego domu.

Rozgląda się błędnym wzrokiem po pomieszczeniu mobilizując się do zadania pytania. W końcu z jego gardła wydobywa się charkot:

• Jest jakieś piwo?
• Wczoraj wszystko wychlałeś – krzyczy Hanka z kuchni.
• Ciiiiiiiszej... kobieto... - Śmieszek krzywi się mrużąc jednocześnie oczy – na pewno coś schowałaś na dzisiaj...
• Kawę możesz dostać – z kuchni dobiega kolejny, jeszcze głośniejszy okrzyk.

Leszek krzywi się ponownie i wychodzi. Długi, chudy i przygarbiony. Hanka wybucha śmiechem.

• Dobrze mu tak. Niech tyle nie chla. Już w piątek zaczął. Wczoraj się doprawił. A jutro do roboty musi iść.

Zastanawiam się po raz kolejny czemu dwudziestoparoletnia dziewczyna związała się z facetem dwa razy od niej starszym. Co w nim widziała? Co jej imponowało? Czemu? Dlaczego? Po co? Po raz kolejny nie wiem.

Śmieszek wkracza na scenę ponownie koło jedenastej.

• To co? Masz jakieś piwo? - rzuca Hance błagalne spojrzenie przekrwionych oczu.
• Przecież ci kurwa mówiłam, że wszystko wypiłeś wczoraj. Ślepy jesteś? Nie widzisz pustych butelek? - Hanka macha ręką w stronę kontenera z pustymi butelkami i worka pełnego puszek po piwie.

Leszek przysiada na krześle chowając głowę w rękach. Siedzi tak jakieś dziesięć minut nie zwracając nawet uwagi, że Felix dźga go plastikowym pistoletem w plecy.

• Nie pojechałabyś do sklepu po piwo – podnosi głowę i patrzy się na mnie.
• Gdzie? W niedzielę??
• Myślałem, że jest sobota.
• Sobota.. sobota... Jeden dzień ci, kurwa z życia wyleciał. Może piątek, co? Miałbyś więcej czasu na chlanie, co? - Hanka wtrąca się do naszej rozmowy – Feeeeeeeeeeeliiiiiiiiiiiiiix – krzyczy znienacka – zostaw ojca. Nie widzisz, że jest chory?

Felix przygląda się Śmieszkowi wnikliwie i na koniec tej obserwacji dźga go z całej siły pistoletem w nerki. W ostatniej chwili hamuję się, żeby nie parsknąć śmiechem.

• A koniak? - Śmieszek wydaje się jakby nieco przytomniejszy. Nie wiadomo, czy za sprawą leczniczego działania akupresury Felixa z użyciem pistoletu czy myśli, która właśnie zrodziła się w jego głowie.
• A koniak to w piątek już opróżniłeś – Hanka łże koncertowo.
• Nieprawda - w Śmieszka wstępuje duch bojowy wspierany dojrzewającym kacem i wizją butelki koniaku – wczoraj jeszcze stał w kredensie.
• A chuja stał... Jak stał to gdzie jest? Wychlałeś i nawet nie pamiętasz. Moczymordo.
• Schowałaś... Przyznaj się gdzie?

Hanka krząta się po kuchni nie reagując.

• No gdzie schowałaś? - Śmieszek podnosi się i zaczyna otwierać szafki przetrząsając zawartość z ubraniami, bielizną, pościelą. Część rzeczy wypada na podłogę. Na półkach robi się kipisz. Felix widząc działania ojca otwiera kolejne i zaczyna robić to samo... Kolejne ciuchy, ręczniki, poszewki lądują na podłodze.

Hanka nie wytrzymuje i z kuchennej szafki wyciąga opróżnioną do połowy butelkę. Stawia ją na stole z głośnym stukiem.

• Masz nachlaj się!

Śmieszek sięga z nabożeństwem po butelkę i nalewa sobie koniaku do kieliszka. Wypija go jednym haustem. Tym razem żaden diabeł nie wyskoczył z kieliszka.

Hanka w kuchni głośno trzaska pokrywkami. Po chwili prawie płacząc wychodzi na papierosa. Wychodzę razem z nią. Przypalam jej papierosa. Zaciąga się głęboko i powoli uspokaja. Wypalamy w milczeniu i wracamy do środka.

Szczęśliwe, spokojne, rodzinne niedzielne przedpołudnie. Dochodzi dwunasta. Do domu mam godzinę jazdy. Zbieram swoje rzeczy i postanawiam jechać.

• Widzisz... Gośka już przez ciebie ucieka – Hanka rzuca w stronę Śmieszka – Wczoraj też ładnie się popisałeś. Głupoty opowiadałeś. Niedługo nikt do nas nie przyjedzie.
• Yyyy... noo... - Śmieszek zbiera myśli w sobie, ale z pustego to i Śmieszek nie naleje.
  
  
  
  Wracam do domu. Sama. W domu czeka na mnie jedynie kotka Franek. I cieszę się, że nie plącze mi się po życiorysie facet, dzieci ani żadna inna kula u nogi. AMEN.