Monday, bloody monday

Słodki poniedziałek. Wracam do domu po pracy zrąbana jak ruski czołg. Ruski czołg tuż przed złomowaniem. Zaczyna mi się jakaś grypa wykluwać. Coś się ostatnio za bardzo chwaliłam, że choróbska się mnie nie imają.
Franek wita mnie jak zwykle. Tyle, że wolniej niż zwykle. Pewnie zaspana, myślę sobie. Oględziny i więcej światła ukazują mi zakrwawiony nos, głowę i łapy. Franek fighter. Normalka. Bliższa lustracja nie wykazuje jednak ran kłutych ani szarpanych. Ale dotykanie, głaskanie i podnoszenie ewidentnie sprawiają jej ból. Jedno oko jest ciągle otwarte. Kurwa mać. Niedobrze. Jest północ. Punkty weterynaryjne pozamykane. Ja czuję się jak Franek tyle, że nie prycham krwią. Uspokajam się, gdy Franio wolniej niż zwykle, ale wskakuje na krzesło i układa się na poduszce. Zasypia. Najwyraźniej nie ma złamań. Zaczekamy do rana.
Ja lokuję się na kanapie, na wszelki wypadek, żeby zareagować i wezwać ambulans jeśli będzie jej gorzej. Zasypiam po kilku godzinach. Po obudzeniu czuję się tak jakbym przeszła cały szlak bojowy za tym ruskim czołgiem. Względnie miała z nim bliskie spotkania trzeciego stopnia. Ładuję Franka do transportera i jedziemy do weta. Nie czekamy, personel miły, wyposażenie - full wypas. Szkoda, że ludzi nie leczą tak jak zwierzęta. Wet oglądając obrażenia potwierdza moje obawy. Najprawdopodobniej Franka potrącił motocykl albo skuter. Oględziny, prześwietlenia, zastrzyki przeciwbólowe i krople rozkurczające do oka.  Na szczęście nic poważnego. Ale cieszyć się będę za kilka dni jak Franek całkiem wydobrzeje, a mnie wróci choć minimalna energia życiowa.
Franek u weterynarza trzęsie się jak galareta i próbuje wbić się pod moją kurtkę mimo, że nie należy do gatunku przytulaczy. Wracamy do domu i obie padamy.  Budzę się po kilku godzinach tylko po to, żeby zrobić herbatę i zapodać sobie gripex. Po czym znowu zapadam w sen. Przesypiam cały dzień budząc się tylko, żeby załadować sobie i kotu lekarstwa.
W tak zwanym międzyczasie budzi mnie pani z pracy (mam dziś wolne) z pytaniem czy mogę przyjechać do pracy "at once". Tłumaczę kobiecie-koniowi, że w moim wydaniu at once to jest minimum 1-1,5 godziny, bo samej jazdy samochodem mam 40 min. Aaaah, to ona poszuka kogoś innego. Idiotka. Szukaj. Powodzenia. Muszę zażądać  prywatnego odrzutowca od Afrojacka coby być bardziej dyspozycyjna do tej gównianej roboty.
Sił do życia nie mam, a jutro znowu trzeba do kieratu. Marzy mi się, żeby jakiś doktor  walnął mi pod skórę środek na życie znieczulający.