Kobieta w fioletowej spódnicy to powieść japońskiej autorki Natsuko Imamura. Ta bestsellerowa książka w 2019 roku otrzymała najbardziej prestiżową japońską nagrodę imienia Akutagawy.
Co spowodowało, że kupiłam tą książkę? Nie wiem. Nie pamiętam. Może tytuł? Może była to okładka Małgorzaty Flis? BTW czy te projekty nie przypominają Wam szkiców Szancera? Może jestem dziwna, ale przeglądając okładki robione przez Panią Małgorzatę już kilka innych pozycji wylądowało w moim koszyku... Magia pasteli. I w tym przypadku powiedzenie, że nie ocenia się książki po okładce okazało się nietrafione!
Muszę tu nadmienić, że na szczęście na zakup książki nie miały wpływu recenzje z Lubię czytać, bo zerknełam na nie już po przeczytaniu książki. Po raz kolejny dochodzę do wniosku, że na tym portalu ludzie może i lubią czytać, acz ich zdanie, eufemistycznie mówiąc jest bardzo mało miarodajne.
"Jestem Twoim cieniem...
Prawie każdego popołudnia Kobieta w Fioletowej Spódnicy siada na ławce w parku, a okoliczne dzieci usiłują wciągnąć ją w zabawę. Nie domyśla się, że od dawna obserwuje ją Kobieta w Żółtym Kardiganie, która wie o niej prawie wszystko - zna jej ulubione posiłki, rozkład dnia i sposób zachowania. Wkrótce spotkają się w jednym miejscu pracy. Tam Kobieta w Fioletowej Spódnicy skupia na sobie uwagę wszystkich. Kobieta w Żółtym Kardiganie, nie zauważana przez nikogo coraz bardziej zatraca się w szaleństwie"
Taką to oto informację możemy przeczytać na okładce książki. Nie jest to mój pierwszy kontakt z literaturą japońską. Jako fanka twórczości Haruki Murakamiego być może nie jestem obiektywna w swych ocenach, ale... czyż jakiekolwiek oceny, recenzje i komentarze mogą być tak do końca obiektywne?
 |
| Zdjęcie wygenerowane dzięki uprzejmości TimAI i Ideogram. |
Pewnym jest, że literatura azjatycka różni się od europejskiej, a tym bardziej od amerykańskiej. Użyłabym takiej, może nieco wyolbrzymionej metafory, że o ile amerykańska literatura to hałasująca, rozpędzona motorówka, europejska - nobliwie płynący żaglowiec, tak twórczość azjatyckich pisarzy często przypomina mi wycieczkę kajakiem - wolną, czasem męczącą i wymagającą przystanków, ale za to z opcją podziwiania widoków, których nie da żaden inny środek transportu. Jeśli ktoś lubi twórczość Murakamiego istnieje prawdopodobieństwo, że i ta książka przypadnie mu do gustu. Nie jest to zdecydowanie pozycja dla fanów Mroza, Bondy czy nawet Kinga.
Kobieta w fioletowej spódnicy to dla mnie subtelne studium samotności, obsesji, wyobcowania... Kobieta w żółtym kardiganie, wydawać by się mogło, że w tak krzykliwym kolorze swetra nie może pozostać niezuważona, a jednak jest idealnie niewidzialna. Żyje życiem kobiety w fioletowej spódnicy. Zna jej grafik pracy, rozkład dnia, zna sposób chodzenia, wie co jada i niczym nadgorliwa sąsiadka wie kto i o której przychodzi, oraz o której mieszkanie opuszcza. Według niej, kobieta w fioletowej spódnicy jest fascynująca, idealna, ciekawa. Ale czy faktycznie taka jest? A może jest tak, że "mroczny obiekt pożądania" zawsze wydaje się ciekawszy i pięknięjszy niż jest w rzeczywistości? Może chodzenie w czyichś butach jako ucieczka od codzienności zawsze będzie bardziej pociągające?
Owszem, to nie jest książka idealna. Punkt kulminacyjny pojawił się jak dla mnie znienacka. A zakończeie pozostawiło pewien niedosyt. Choć z drugiej strony... Czyż nie lepiej zostać z tym poczuciem niedosytu niż z efektem amerykańskiego przejedzenia vel przesłodzenia?
A jakie jest Wasze doświadczenie z literaturą azjatycką?
Ocena:
