Jak zostać alkoholikiem.

Naszło mnie na regalik do kuchni. Nie wiem jak to jest, że w poprzedniej kuchni, a raczej wyrobie kuchennopodobnym, gdzie byla tylko płyta ceramiczna, zlew i szafka pod nimi byłam w stanie pomieścić wszystkie niezbędne kuchenne sprzęty. W obecnej kuchni, w porównaniu z poprzednią przypominająca raczej królewskie salony i pańskie hektary, wiecznie barkuje mi miejsca. 

I tak oto idea regału na różne różności zakiełkowała, zakwitła, aż w końcu obrodziła w postaci skręcanego regału. Kupiłam i przywlokłam do domu. Znając swoje upośledzenie techniczne i niemoc tak zwanego "ogarniania intrukcji" z pewną dozą nieśmiałości otworzyłam pudełko. Instrukcja z obrazkami. A jakże... Segregując poszczególne woreczki i pakuneczki pomyślałam, że fajnie by było jakby te metalowe patyki były jakoś oznaczone. Coby wiedzieć czy skręcam element A do  B czy może A do F. Przy moim talencie i upośledzeniu technicznym, wierzcie mi, byłoby to możliwe. Rozbieram te części z folii i co widzę? Nalepki - A, B, C... Ojejej... Ktoś o mnie pomyślał. 

Odpękałam segregację literkową. Łatwizna.  Przechodzę do następnęgo rysunku instrukcji. Skręcam zgodnie z zaleceniami. Łatwizna. Ha... jak tak dalej pójdzie za 10 minut będę mieć regalik. W nagrodę i z racji tego, że tak dobrze rozpoczęłam weekend otwieram sobie piwo. 

Trzeci rysuneczek. Chwytam wcześniej skręcone rurki i próbuję je przykręcić do kolejnych elementów. Z jednej się trzyma, z drugiej się gibie. Brakuje mi trzeciej ręki. Inni chyba jakoś sobie z tym radzili? Trzeciej ręki w zestawie nie ma. Wiem, bo sprawdzałam.  Jedną rurkę trzymam nogą, drugą lewą ręką, prawą wkręcam śrubkę. Rurki się trzymają. Śrubka wylata. Względnie na odwrót. Ale inni chyba jakoś sobie z tym radzili? Kolejny łyk piwa. Witamina B wspomaga procesy myślowe. Tak gdzieś czytałam. Nie pamiętam tylko czy mogła być w stanie ciekłym. 

Po piętnastu minutach mam plan działania. W gruncie rzecz procedura jest taka sama - jedna ręka, jedna noga, druga ręka... tyle że śrubek nie dokręcam na maksa od razu, ale lekko je mocuję, a skręcam jak już całość. Nie kumacie? No a co ja mam mówić? Trochę przypominam Grupę Laookona, tylko mnie w muzeum nie postawią. Chyba. 

Boki regału skręcone. Alleluja. Łyk piwa i montujemy półeczki oraz rurkę wzmacniającą, stabilizująca, względnie durnostojkę vel durnoleżankę. Półeczki skręciły się aż miło. Natomiast rurka... Okazuje się, że z jednej strony jest otwór do jej przykręcenia, a z drugiej nie. Ciekawe jak to się stało?? Małe śledztwo i wychodzi, że nawet mając opisane elementy literkami oraz instrukcję łopatologiczną, można się pomylić. Znaczy się - ja się mogę pomylić. Pomyłkę rozkręcam i skręcam na nowo. Szybko przyszło, szybko poszło. Co prawda rureczki tak skutecznie skręciłam, że teraz dołączony inbus zaczyna mi się z lekka wyginać w ręce, paznokieć się łamie, a  na ręce robi się solidne obtarcie. Ale nie jest źle!  Kiedy już mam obie potrzebne dziurki okazuje się (ciekawe jak to się stało???), że brakuje mi jednej śrubki do przykręcenia owej rurki wsporniczki. 

Zadowolona, że zgadzał mi się stan rurek do montowania nie policzyłam czy mam wystarczającą liczbę śrubek. No tak... Lezę na strych i przewalam pudła z męskimi akcesoriami. Znaczy się z gwoździami, młotkami, farbami i srubkami. Nie sądziłam, że to możliwe, ale wyprodukowałam jeszcze większy bałagan niż był. Stosownych śrubek nie znalazłam. Ale znalazłam taśmę malarską, której szukałam pół roku temu. Zlazłam ze strychu. Spojrzałam na zegar i stojące piwo. Zegar wskazywał - nie pij, bo sklep ci zamkną. Piwo mówiło - jutro też jest dzień i jak nie ta śrubka to inna. Policzyłam wypite łyki piwa i załadowałam się do samochodu z ostatnią śrubką. 

W sklepie od razu, w ramach unikania błądzenia, szukania i oszczędności czasu udałam się do obsługi klienta, zademonstrowałam śrubkę komunikując, że chcę, pożądam i domagam się takiej samej. Może być z bliźniaczką. Do śrubkowego eldorado trafiliśmy szybko, gorzej było ze znalezienim siostry mojej śruby. Pan z obsługi z coraz większą niechęcią patrzył na śrubkę i nie wiem dlaczego na mnie. W końcu gdzieś zadzwonił i pojawił się jakiś inny pan, który kazał nam zmienić dział i pokazał gdzie mamy szukać. No i znaleźliśmy. Dokładniej Pan z obsługi. Poszłam zapłacić. Przy kasie leżały sobie w koszu cudne cebule mieczyków. To wzięłam. Zapłaciłam i poszłam. W samochodzie, pakując zakupy do torebki uświadomiłam sobie, że mieczyki mam, za to śrubek nie. Wróciłam. Pani przy kasie nawet się nie bardzo zdziwiła. W końcu każdy wie, że śrubki od tego są, żeby je gubić. Tym razem włożyłąm je do kieszeni uprzednio sprawdzając czy nie mam w niej dziury. 

W domu tuż po otworzeniu drzwi zastałam kota... bawiącego się śrubką. Tak, tą zagubioną. Łyknęłam sobie piwa z mocnym postanowieniem nie wychodzenia z domu oraz z siebie. Zabrałam się do pracy. 

Sprawnie skręciłam resztę regału (kolejnego złamanego paznokcia i wyszczerbienia imbusa przemilczę) i przetransortowałam do miejsca przeznaczenia, znaczy się kuchni. Trochu się tym zmęczyłam, bo kondycji maratończyka to ja nie mam. Kondycji sprintera też nie. W sumie, to w ogóle jej nie mam. Na pociechę łyknęła sobie piwa i otworzyłam nowe, bo poprzednie już się wypiło. Gwoli sprawiedliwości - ja je wypiłam.

W kuchni okazało, że aby postawić regalik nad pralką muszę odłączyć wszystkie kable, węże i zawory. Kable odłączyłam.  Węże wyciągnęłam. Ostała mi się jeno jedna rurka przymocowana na stałe do jakiegoś zaworu.   Znając swój talent techniczny i przewidując, że przy moim szczęściu odkręcić to ja go odkręcę, tylko potem za cholerę nie skręcę z powrotem, względnie woda mi  uskuteczni potop szwedzki na panalach podłogowych - zawór zostawiłam. Wpadłam na pomysł, że może jakby tak wysunąć całą pralkę, to obeszłoby się bez tego odkręcania. To wysunęłam. Zmachałam się tak, że duszkiem wypiłam to piwo, co to je dopiero otworzyłam.

Próbując unieść regał tak, aby wepchnąć go za pralkę zahaczyłam o żyrandol, który nie przeżył tego starcia. Cienias... Troszkę się wkurzyłam, bo musiałam odnieść regał do pokoju, po to aby sprzątnąć ten żyrandolowy bajzel. Odkurzyłam, zmyłam, wyrzuciłam... Tak mi się przynajmniej wydawało, dopóki nie wlazłam na kawałek szkła. Rzeźnia numer 5.  Otworzyłam nowe piwo .Ze stoickim spokojem  opatrzyłam stopę i po raz kolejny zmyłam podłogę. Z bandażem na nodze pokuśtykałam do pokoju po regał. Opatrunek przesiąkł. Zaklęłam jak szewc, bo czekało mnie kolejne zmywanie podłogi tego dnia.  Napiłam się piwa. Przystawiłam regał w okolice nieusuniętego zaworu. Zabrałam się za przesuwanie pralki. Razem z pralką idelanie przesunął mi się bandaż na stopie. Rzuciłam mięsem a zaraz potem bandażem. Poszłam po piwo i wypiłam tylko trochę rozlewając po drodze. Regał zaczął mnie z leciutka wkurwiać.... to dopiłam piwo... I kiedy proces przepychania pralki prawie był na ukończeniu uświadomiam sobie... że regał nie ma szans zmieścić się nad pralką. Ot... gabaryty się nie zgadzają. Jak ja to mierzyłam???  Otworzyłam lodówkę. Piwa już nie było... Kuuuuffaaa... Poszłam po wino krwawiącą stopą wyznaczając ślad wędrówki.  Po drodze do schowka modliłam się, żeby wino było. Było. Nalałam sobie pół kieliszka i wypiłam. Klapnęłam na podłodze ignorując fakt, że ulubionymi leggisami do ćwiczeń wycieram krwawe plamy. Dolałam sobie wina i oddałam się pracy koncepcyjnej. 

Wyszło mi że: pralki nie dam rady pomniejszyć, regału nie dam rady poszerzyć i mam dwie opcje - albo coś wymyślę, albo regał będe musiała rozkręcić i oddać do sklepu. Na samą myśl o tym wypiłam wino jednym chaustem. Nie mając wyboru kontynuowałam procesy myślowe. Razem z nową dawką wina. I powiem Wam, że prawda li to co mówią - in vino veritas! Oświeciło mnie. Regał postawię nad zmywarką! Plan zaczęłam wcielać w życie. Lekko się zataczając (widać procesy myślowe poszły mi w nogi) i mocno kuśtykając, bo stopa zacząła mnie boleć poszłam do pokoju po regał. Trochę się pomocowaliśmy, bo on miał inną koncepcję trzymania pionu niż ja i bujał się niczym żagle przy sztormie. Pewnie zbiłby żyrandol, gdyby nie zrobił tego wcześniej. Za to zbił kieliszek. Na szczęście pusty. Zebrałam grubsze kawałki szkła i poszłam po roombę. Niech się wykaże. 

Upchnęłam regał nad zmywarką waląc się w czoło. To nic. Mam dobry korektor. Chwyciłam za butelkę. Pusta. Dziwne. Poszłam po następną. Trochę się pomęczyłam z korkociągiem. Olałam szukanie następnego kieliszka i napiłam się wina z butelki. Owinęłam stopę ręcznikiem i razem z butelka ulokowałam się na kanapie oddając zasłużonemu wypoczynkowi. 

Obudził mnie hałas. Regał chyba postanowił zatańczyć razem z roombą, bo walnął jak długi. Zapomniałam przymocować go do ściany. Nie doszłam do tego etapu w instrukcji... 

Butelka spojrzała na mnie wymownie...